“To this day, the only thing filtering this toxic soup out of the cabin are the lungs of the passengers and crew”. Deze uitspraak zet de toon van dit boek. Een goede verstaander heeft aan een half woord genoeg: bleedair voor de drukcabine. Met de introductie in 1955 van de straalmotor in de burgerluchtvaart wordt ook gecomprimeerde lucht uit de motoren “afgetapt” (bleedair) voor de luchtdruk in de drukcabine. Sindsdien bestaat het risico dat toxische bestanddelen (brandstoftoevoegingen, oliedamp, stikstofoxide) als ongewenst bijproduct de cabine worden ingeblazen. Een defecte oliekering in een motor is dan de boosdoener. De ongewenste “verbrandingsproducten” die dan met de verse lucht (!) mee de cabine en natuurlijk ook de cockpit kunnen binnenkomen evenaren de luchtvervuiling dicht bij een snelweg waardoor een mens gemiddeld 9 maanden korter leeft.
Dit boek is geschreven door een beroepsvlieger met 30 jaar werkpraktijk, die uiteindelijk werd afgekeurd op onbestemde medische gronden 
(psychisch in de war?). Daaraan voorafgaand was er een lange periode met toenemende klachten die hij zelf en de geraadpleegde vliegartsen niet konden thuisbrengen. Wat de man wel ontdekte was dat hij niet als enige met soortgelijke problemen rondliep. Toen de verdenking van aan bleedair
gerelateerde problemen opkwam, werd door de luchtvaartmaatschappijen en toeleverende industrie snel onderkend dat dit dramatische risico’s voor hun bedrijfsvoering opleverde.Wat daar de reactie op was laat zich raden. Een strak geregisseerde ontkenning van elk denkbaar risico voor passagiers en bemanning waar het de cabineatmosfeer betreft. Tot op de dag van vandaag wordt dat volgehouden.
Dit boek verhaalt over de acties van ziek geworden bemanningsleden om erkenning van het aerotoxic syndrome, zoals aan vergiftiging door toxische bestanddelen van aan bleedair te wijten ziekteverschijnselen nu genoemd worden, en de bewijzen van het tegendeel die door “de werkverschaffers” worden aangevoerd. In dit verband is opmerkelijk dat Boeing haar Dreamliner 787 een niet meer van bleedair afhankelijk drukcabine systeem heeft gegeven. Het relaas van zowel bemanningsleden als ook passagiers die met het vermoeden leven dat ze hun ziekteverschijnselen aan het aerotoxic syndrome ontlenen vormt een groot deel van dit boek. Het lezen daarvan maakt je geen “happy frequent flyer”!
Het is hun woord tegen dat van de categorische ontkenning van de luchtvaartmaatschappijen. Beide kampen geven een lawine aan technische ondersteuning van hun argumenten. Mijn conclusie: waar rook (sic!) is, is meestal ook vuur. Opmerkelijk is de aanzienlijke input uit Nederland. Zowel vermeende (?) slachtoffers vanuit de cockpit en de cabine als werkgevers en TNO worden uitgebreid geciteerd. John Hoyte heeft er voor zijn medeslachtoffers en natuurlijk ook voor zichzelf een kruistocht van gemaakt om erkenning voor het hun aangedane leed te krijgen. Tot op heden met beperkt succes. Het lezen van dit boek heeft mij wel aan het denken gezet. Voor de lange afstand ga ik vanaf nu wel op zoek naar het aanbod van Dreamliner 787-vluchten. John Hoyte heeft met dit boek een goede, diepgaande en brede studie gepubliceerd die aandacht voor het fenomeen ‘bleedair’ vraagt, dat –in welke mate ook aanwezig in de hedendaagse cabines- niet acceptabel is voor personeel en reizigers.
Meer info via http://aerotoxic.org/
Photo source; AOPA
Geef een antwoord