Philip Kaplan is er voor verantwoordelijk dat ik na het lezen van het eerste twee hoofdstukken over de ontwikkeling van de eerste vliegdekschepen en de aanval op
Pearl Harbour naar Youtube ben overgestapt en vervolgens 15 filmpjes a 45 minuten over de ‘War in the Pacific’ heb zitten kijken. Verslavend was het. Niet dat het boek niet interessant is. Integendeel! Het was meer dat ik mezelf er op betrapte dat ik eigenlijk weinig wist van wat er tijdens de Tweede Wereld Oorlog aan die kant van de aardbol gebeurde. De eerste hoofdstukken van dit boek van Kaplan maakten me nieuwsgierig en vooral hongerig naar meer! Na het lezen van zijn boek aangevuld met het zien van een aantal uren film begrijp ik de passie van de auteur voor met name luchtvaart en oorlogsvoering in de Tweede Wereld Oorlog en ‘naval aviation’. Hij publiceerde talloze boeken.
Het blijft toch steeds die Tweede Wereld Oorlog die zo blijft boeien. In de hedendaagse oorlogsvoering gaat het al snel over complexe hypermoderne, voor de radar onzichtbare, veilige, totallesinstaatzijnde ‘wapenplatformen’ die dag en nacht bruikbaar zijn, grote afstanden kunnen afleggen en waarbij de piloot in zijn eentje heel ver weg doelen met de nauwkeurigheid van 2,1 cm kan raken. ‘Dogfights’ zijn zelden meer nodig. Je ziet je vijand vaak niet eens meer. Stap nu in de tijdmachine en vlieg zo’n 70 jaar terug en de oorlogsvoering vanaf de eerste vliegdekschepen ging volstrekt anders. Die wereld van toen wordt door Philip Kaplan mooi geïllustreerd aan de hand van dit boek met interessante historische details, ooggetuigenverslagen en zwart wit fotomateriaal.
Het was een wereld waarin het om de mensen zélf ging die met een stuurknuppel in de hand levensgevaarlijke missies vlogen vanaf …in dit boek… primitieve vliegdekschepen met basale instrumenten in de cockpit en waarin het oog om oog was en tand om tand. Het moet destijds ongelooflijk spannend geweest zijn om midden in een eindeloze uitgestrekte zee 4 jaar met grote oorlogsschepen, onderzeeërs en vliegtuigen kat en muis te moeten spelen met de Japanners. Wist je trouwens dat de flak afkomstig van de verschillende Japanse schepen vaak ook verschillende kleuren had?! Dan konden de mensen die schoten op de vliegtuigen van de Amerikanen beter richten en zien. Een kleurrijke bedoeling moet het zijn geweest.
Dit boek beschrijft met name de activiteiten van de Amerikaanse strijdkrachten vanaf carriers in de Pacific in WW2 met uitstapjes naar de Royal Navy van Groot Brittannië, de Japanse strijdkrachten en ook naar andere conflicten zoals de Korea- en de Falkland- oorlog. Vooral het verslag van Lieutenant Commander Morris Montgomery over zijn belevenissen bij het vergaan van het escorte vliegdekschip USS Gambier Bay vond ik boeiend, maar ook bijzonder zijn de details over de Japanners; hun keiharde opleiding waarin je compleet gebrainwashed werd. Er staat zowaar een korte anekdote in van een Nederlandse verpleegster die vanachter een raampje in een C-47 zwaaide naar een vijandelijke Japanse Zero! Mr Sakai besloot daarom maar niet te schieten!
Dit boek van Philip Kaplan is een makkelijk leesbaar en toegankelijk boek. Het laat je kennismaken met de eerste vliegdekschepen en de doorontwikkeling er van, hun betekenis voor oorlogsvoering in z’n algemeenheid en met name hun betekenis voor het verloop van de Tweede Wereldoorlog. Door alles wat ik gelezen heb over de tweede wereldoorlog en met name ook de rol van de luchtvaart en vliegdekschepen hierin kom ik overigens steeds meer tot de conclusie dat we de geallieerden erg veel dank verschuldigd zijn. Niet alleen bij de bevrijding in 1945 maar nu nog steeds. Het had weinig gescheeld of deze review had u in Duits mogen lezen! Hulde dus voor onze vrienden. Ik dwaal af…terug naar het boek. In deze tijden van weinig tijd, vooral visueel ingestelde mannen die slechts zelden een boek kopen en veel afleiding via multimedia, is het de auteur gelukt een boek te maken dat je als lezer simpel toch doeltreffend laat kennismaken met het wel en wee van de vliegdekschepen in WW2 en het verloop van de oorlog vanaf 7 december 1941 in Pearl Harbour tot het droppen van de atoombom in Japan. Met name de persoonlijke verslagen van ooggetuigen, de vele foto’s en het prettige lettertype spelen hier een rol in. Precies genoeg technische details en voldoende pilotenjargon vind je in het boek terug. Behalve dat dit niet al te dikke boekje dus boeiend is voor wat betreft luchtvaart is het ook nog eens een mooie les geschiedenis!
Photos posted with permission of the writer.
Geef een antwoord