Het was een tijdje geleden weer eens uitverkoop bij de beste boekenwinkel van Utrecht en toen kwam ik toevallig dit boek tegen met een Spitfire op de omslag. De aandacht was getrokken en ik moest het natuurlijk kopen, te meer omdat het boek nog bijna gratis was ook.
Voor iemand als ik die de tweede wereld oorlog niet heeft mee gemaakt en stamt uit het tijdperk van de Phantoms en F-16’s is het merendeel van datgene wat er in de 2e wereldoorlog exact gebeurd is een beetje een black box. Die black box moest een beetje kleiner worden met dit boek.
Het boekje verhaalt over het jaar 1940. Hitler wilde in dat jaar na Nederland, België en Frankrijk ook Engeland op de knieën krijgen en wilde dit voor elkaar krijgen door te laten zien dat de Luftwaffe de baas was in de lucht. Als de Luftwaffe immers de baas was in de lucht kon op een relatief veilige manier begonnen worden met een invasie van Engeland via land. De luftwaffe had een grote hoeveelheid vliegvelden uit de grond gestampt op het Europese vaste land en vanaf deze vliegvelden werd Engeland met bommenwerpers en jagers aangevallen die verdeeld waren in 3 Luftflotten. Herman Göring zou de Engelse luchtmacht in 4 dagen uitschakelen. Göring was een beroemd geworden vlieger uit de eerste wereldoorlog waarin hij in dubbeldekkers veel luchtgevechten had gewonnen. Met deze kennis en ervaring dacht hij de luftflottes te kunnen aansturen.
Waar er anno 2010 met slechts enkele straaljagers tegelijk wordt aangevallen of gevlogen wordt met onbemande vliegtuigjes die vanuit het thuisland van een luchtmacht bestuurd worden, ging het er in 1940 anders aan toe. Doelen in Engeland werden vaker met enkele honderden vliegtuigen tegelijkertijd aangevallen. Allereerst werden vliegvelden van de Engelsen aangevallen, hun radarmasten aan de kust, daarna ook -per ongeluk (jawel!)- Londen, andere steden en industriële doelen waaronder de vliegtuigfabrieken.
Edward Bishop beschrijft hoe de Engelsen deze aanvallen probeerden af te slaan. Ze probeerden de vliegtuigen in een zo vroeg mogelijk stadium op de net ontwikkelde radar te ontdekken. Deze positie werd dan doorgegeven aan de vliegvelden. Daarna werd de verdediging ingezet met de Hurricans en de Spitfires. Het boek geeft ook inzicht in de toevalligheden die plaats vonden in deze luchtoorlog bij zowel de RAF als de Luftwaffe. Toevalligheden die bepalend waren voor het al dan niet voor handen hebben van voldoende vliegers, vliegtuigen en andere middelen en daarmee bepalend waren voor het winnen of verliezen van de luchtgevechten en het tegen houden van de bommenwerpers.
Het boek leest ontzettend gemakkelijk en is rijkelijk geïllustreerd met allerlei foto’s van onder andere vliegtuigen en piloten van de RAF en Luftwaffe. Jammer genoeg is de taal soms een beetje houterig en niet bepaald ABN. De taal is wat mij betreft ook gelijk het enige jammere aan dit informatieve boekje.
Mijn black box over de 2e wereldoorlog op ‘luchtgevechtengebied’ is met het lezen van dit boek over deze ‘battle of Britain’ een stuk kleiner geworden; Ik wist bijvoorbeeld niet dat er vanwege ernstig tekort aan vliegers zo veel vliegers uit andere landen als Canada, de VS en Polen mee vlogen of dat piloten soms met nog maar 10 Solo-uren op een Spitfire de gevechten aan gingen (toen ik 10 solo-uren had…….maar mijn toestel heeft ook geen kanonnen aan boord!). Wat ik ook niet wist is dat de Engelsen een nieuw radarsysteem hadden dat hun kon waarschuwen voor de vliegtuigen van de Duitsers. Dit radarsysteem heeft er in hoge mate toe bijgedragen dat de Engelsen de overwinning behaalden in deze luchtoorlog. De overwinning was in 1940 natuurlijk maar een relatieve overwinning, maar in ieder geval voorkwam het een invasie. Geen hoogstaande literatuur dus maar al met al een leuk informatief boekje met veel leuk-voor-de-weet-details.
Als je op Wikipedia.nl kijkt, zoekt naar de ‘slag om engeland’, dan vind je aanvullende informatie. Onderaan deze pagina, staan enkele interessante links voor de liefhebber die meer wil weten.
Geef een antwoord