Er rouleren veel verhalen over de heroïsche luchtgevechten tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar in dit prachtig gebonden boek dat bestaat uit 516 bladzijden met vele mooie zwart wit foto’s wordt specifiek de luchtoorlog beschreven in de periode 1942-1944 in het noordwestelijke gebied van Australië. En hoe! Het omschrijft elk luchtgevecht tot in détails van het daar gestationeerde eerste Fighter Wing bestaande uit 3 RAF squadrons namelijk het 54ste, het 452ste en het 457ste. Het begin van het boek geeft een beeld van de opbouw, organisatie en samenstelling van de squadrons en daarna de luchtgevechten, die in de 2 jaar na oprichting plaatsvonden. Deze squadrons bestonden hoofdzakelijk uit Engelse en Australische vliegers, die hun opleiding in Engeland hadden genoten en onder meer in de slag om Engeland hadden gevochten. De meeste van hen hadden betrekkelijk weinig uren in hun logboek genoteerd.
De squadrons waren in het begin gestationeerd op een vliegveld bij de stad Darwin en later ook op een paar omringende velden. Zij vlogen met de Spitfire type ‘VC tropical’, een uitvoering met een extra grote luchtkoeling en geschikt voor hoge temperaturen, die ook werd gebruikt in de gevechten rondom de Middellandse Zee, maar omdat de luchtgevechten hier op grote hoogte plaatsvonden kwamen de voordelen van deze uitvoering niet helemaal tot hun recht.
In het boek wordt uitgebreid ingegaan op de aanvalstactieken van de Japanners en de verdedigende Spitfire squadrons. Elk luchtgevecht wordt per squadron en per vlieger zeer precies beschreven met elke uitgevoerde manoeuvre van de Japanse en Engels/Australische vliegers. Je zit als het ware met de vliegers in de cockpit en beleeft elk luchtgevecht. Dat moet natuurlijk wel je interesse hebben… Maar die heb je!… Het is ongelooflijk, waar deze schrijver al die gegevens vandaan heeft geplukt. De bijgesloten literatuurlijst omvat 28 bladzijden! Zeer goed gedocumenteerd is.
Veel zaken komen aan het licht die ook op de luchtoorlog boven Engeland betrekking hadden en die laten zien, dat er veel haken en ogen aan de successen zaten. De resultaten werden enorm beïnvloed door factoren zoals technische tekortkomingen aan de vliegtuigen en de gebruikte tactieken om de Japanners op de juiste wijze te kunnen onderscheppen. De aanvalsgolven vlogen op een hoogte tussen de 25.000 en 30.000 voet. Alleen als de eenvoudige radar de Japanners op tijd signaleerde én als de Spitfire’s tijdig deze hoogte konden bereiken was er een kans van slagen voor een onderschepping. Maar ook dan ging het nog al eens mis; Falende tactieken, misinterpretatie van de gevechtsleiding en storingen aan de Spitfire’s leidden aanvankelijk tot slechte resultaten. Vaak weigerden de Hispano kanonnen van de vliegtuigen, maar ook het te veel ‘overspeeden’ van de propellers kwam veel voor. Bij ‘overspeeden’ verliezen de motoren hun vermogen, lopen vast of de motor loopt schade op. In de beschreven periode werden 22 Spitfire’s neergeschoten en 6 afgeschreven, doordat de omschreven storingen leidden tot een crash en werden in totaal 28 Japanse kisten neergeschoten. Een verhouding van 1:1 was niet ongebruikelijk vergeleken met het Europese theater in de eerste oorlogsjaren. In totaal werden 14 vliegers aan Australische en Engelse zijde gedood in de gevechten.
Voor de liefhebber die van détails houdt is dit een prachtig boek. Met 516 bladzijden krijg je waar voor je geld. Het boek geeft een zeer realistische kijk op de keerzijde van de luchtoorlog in het algemeen en specifiek in Australië in de 2 jaren, dat die daar woedde.
Geef een antwoord