100 jaar na het uitbreken van WOI maakt ook dit boek een doorstart. Medio 1930 heeft TM, die als artillerie-officier dicht bij het veld van zijn broer gelegerd was, het levensverhaal van zijn toen zeker nog beroemde broer opgetekend. Vermoedelijk voor ‘the Family Records en de verloofde’. Echter, pas in 1965 is het voor het eerst gepubliceerd.
TM start met ‘I am well aware of my shortcomings as a writer’, wat ik eerlijk gezegd de eerste 136 pagina’s ook vond. Dan (september 1915) start echter de periode van de 
‘Fokker Scourge’ (gesynchroniseerde dubbelmitrailleurs) wat mijn belangstelling als ex- Fokkeriaan natuurlijk prikkelde. Het zelfvoldane gedrag (saai om te lezen) van de Britse aviateurs maakt plaats voor ‘what the hell….’ en iets wat nog het meest op patrijzenjacht leek wordt plotseling bittere ernst. De Britten, die boven hun aan de kust grenzende front vlogen hadden, naast de schokkende superioriteit van Boelcke, Immelman c.s. ook nog het nadeel van de, vaak harde, zuid westen wind, die hun aangeschoten kisten richting Duitse linies blies, eerst over FLAK en vervolgens een landing in vijandelijk gebied.
Daar kwam ‘cylindritis’ bij; Na het herhaald overhalen en daarbij uitboren van cylinders begonnen sommige cylinders ter plaatse van de in-/ -uitlaatpoorten af te breken, waarbij vaak fatale schade aan het vliegtuig ontstond. Lanoe Hawker was als inmiddels Squadron Commander van No. 24 Squadron en realiseerde zich terdege dat technische achterstand – en onvolkomenheden- dramatische gevolgen voor zijn ‘chicks’ had. Hij ontpopte zich als uitvinder: verbeterde kleding, bewapening, en structurele sterkte van “zijn” kisten. Vaak met eindeloos gevecht tegen ‘not invented here’ en ‘against regulations’. Ook zijn aandacht voor het welbevinden van zijn vliegers en grondpersoneel spreekt tot de verbeelding. Des te vreemder is het dat, toen de verliezen het nodig maakten dat ook onderofficieren tot het vliegerschap werden toegelaten, hij daar bezwaar tegen maakte. Niet mogelijk om met onderofficieren in dezelfde mess te bivakkeren. Daar hadden de Amerikanen van af het begin van het Lafayette Escadrille geen enkel probleem mee.
Nog even terug naar die uitvindingen: het meest tot mijn verbeelding spreekt wel die van het ‘Upward Shooting Sight’, de kogels langs een rechte lijn omhoog naar het doel schieten. Truck daarachter was het ‘tegen elkaar wegstrepen’ van ballistische (krom-)baan, windsnelheid en vliegtuigsnelheid. Daarmee kon met de Vickers- mitrailleur via een daarvoor speciaal ontwikkeld vizier langs een rechte lijn over een afstand van 2000 ft op hoger vliegende vliegtuigen worden gevuurd. Dat vereiste uiteraard wel ervaren vliegerschap. Lanoe Hawker was niet de enige Britse Ace. Captain Albert Ball was zijn directe (en ook hoogst scorende Britse ) concurrent. Gewapende vrede tussen deze twee heren was het beste wat ze konden bereiken. Ze hebben beide de Wapenstilstand niet mogen beleven.
Geef een antwoord