Dit boek kwam ik tegen op het internet en is in een aantal opzichten bijzonder. Het boek is geschreven door Earl Heron die enkele jaren carriere maakte als onderhoudstechnicus bij de Amerikaanse luchtmacht. Je ziet niet zo vaak boeken van onderhoudsmensen in de luchtvaart en in dat opzicht is het boek al uniek te noemen, nog even los van de in mijn ogen wel grappige titel.
Earl Heron kwam bij de Amerikaanse luchtmacht (USAF) in 1980. Hij werkte 3 jaren als onderhoudsman aan de F-4 Phantom en F-16 op Nellis AFB in Las Vegas. Daarna vloog hij 900 uren mee als ‘flight engineer’ op een C-130 hercules vanaf Pope AFB. Uiteindelijk verliet hij na 6 jaren de luchtmacht weer.
Waar gaat dit boek over? Welnu, het gaat over zijn droom met F-16’s te werken, de weg naar de job, over details over het onderhoud aan straaljagers, het leven op de flightline en het werken met collega’s. Dit levert een aardig beeld op van het ‘het leven van een onderhoudsman’. Ik had er nooit zo bij stil gestaan dat je veel over de staat van onderhoud kunt opmaken door gewoon goed te luisteren naar het geluid dat onderdelen maken. Ook wel weer interessant vond ik het te lezen over de competities die er altijd waren (en misschien nog wel zijn) voor onderhoudsmensen met als uiteindelijke doel het presteren te verbeteren. Ik ken het wel uit supermarkten dat er een ‘medewerker van de maand’ is, maar bij de USAF was dit ook aan de orde. In hoeverre dit fenomeen ook in andere luchtmachten of onderhoudsbedrijven speelt anno 2013 weet ik niet.
Het boek gaat echter ook nog over iets heel anders en dat is de schrijver zélf. Specifiek en zeer uitgebreid schrijft Earl Heron over de ‘safetyculture’, de cultuur, de wijze van omgang tussen vliegend personeel en onderhoudspersoneel en onderhoudspersoneel onderling. Eigenlijk kraakt hij de (safety-)cultuur volledig af en dat vooral over de wereld rondom de Thunderbirds. Earl Heron beschrijft –dik 15 jaar na zijn tijd aldaar- uitgebreid hoe zijn 30-dagen ‘op proef’ verliepen bij dit team. Die dagen verliepen uiteindelijk niet best in meerdere opzichten. In die periode raakte hij geobsedeerd door de crash van 4 T-38 toestellen in 1982 en de onderzoeksrapporten hierover. Hij trekt op basis v
an zijn persoonlijke analyse hiervan, eigen observaties van een andere bijna ongeluk en enkele eigen ervaringen conclusies over de onderhouds- en safetyculture binnen de USAF en specifiek de Thunderbirds. Op z’n minst is het moedig je visie en frustraties in een boek vast te leggen, maar of hem dit veel credit heeft opgeleverd bij ex-collega’s weet ik niet. Met name bij de Thunderbirds zal hij niet veel vrienden gemaakt hebben met dit boek. Ik weet ook niet of dit wel de manier is om een dusdanige mening te etaleren.
Het is lastig te beoordelen of het correcte analyses zijn die Earl Heron maakt, maar op z’n minst zijn het zíjn analyses en is het zíjn waarheid. Uiteindelijk werd hij niet blij van het werk als onderhoudsman aan straaljagers. Misschien was het zijn wereld wel niet? De waarheid zal ergens in het midden liggen. Ik hoop dat dat hij momenteel een leuke baan heeft waar hij van geniet in een wereld waar hij zich thuisvoelt.
Geef een antwoord