D-Day 1944 is kort geleden herdacht omdat het 75 jaar geleden was dat de invasie op de Normandische kust plaatsvond door troepen van de geallieerden. De landingen op de kust zijn uitgebreid verslagen en gefilmd en iedereen kon zien welke offers zijn gebracht om deze invasie te laten slagen. Minder bekend zijn de massale luchtlandingen, die in de nacht voorafgaande aan de invasie plaatsvonden. Hieraan deed een vloot van bijna 1000 Dakota’s mee, die ongeveer 22.000 parachutisten en luchtlandingstroepen achter de linies van de Duitsers dropten om de toegangswegen naar het landingsstrand af te snijden om zodoende aanvoer van versterkingen van de Duitsers te voorkomen.
De Dakota, C-47, DC-3 of Skytrain, zoals dit werkpaard van de Amerikaanse Luchtmacht werd aangeduid, speelde daarin een hoofdrol. Dat wordt in dit boek uitgebreid belicht. De inzet van zoveel transportvliegtuigen, die behalve parachutisten ook nog oorlogsmateriaal en voorraden in die nacht moesten droppen op de diverse door de leiding aangegeven dropping zones, vroeg om een enorme voorbereiding en planning. Dakota piloten werden normaal gesproken niet opgeleid om in strakke formaties in de nacht met minimale verlichting en onder hevig afweervuur hun weg te vinden. Komt daar nog bij het slechte weer met lage bewolking, onbekend terrein en het gebrek aan goede navigatiemiddelen in die tijd. Er ging dus van alles mis die nacht.
De para’s werden boven een uitgestrekt gebied gedropt, waardoor de vliegtuigen de dropping zones niet konden vinden. Zij waren dusdanig zwaar bepakt met parachute, reservechutes, wapens en munitie dat zij vaak bij het verlaten van het vliegtuig al in de problemen kwamen. Ook werden vele Dakota’s met de parachutisten nog aan boord door de Duitsers neergehaald.
Nadat zij hun lading hadden afgegooid keerden de overgebleven machines terug naar hun verschillende bases in Engeland om de zweefvliegtuigen met luchtlandingstroepen en nieuwe voorraden op te halen om ook die weer achter linies af te zetten. Veel zweefvliegtuigen werden neergeschoten, crashten bij de landing door opgezette hindernissen of werden na de landing hevig beschoten met veel slachtoffers tot gevolg.
Het boek laat bemanningsleden van de Dakota’s en de zweefvliegtuigen, parachutisten en luchtlandingstroepen aan het woord in dit 335 pagina’s tellende boek inclusief 30 bladzijden met originele zwart wit foto’s uit die tijd. Het zijn huiveringwekkende veelal persoonlijke verhalen van de overlevenden.
Dat er sinds deze invasie nooit meer zulke massale nachtelijke luchtlandingen en inzet van zweefvliegtuigen hebben plaatsgevonden is een duidelijk teken dat er veel is mis gegaan en het grote verlies aan manschappen en oorlogsmateriaal heeft daarin een belangrijke factor gespeeld.
Dit boek bevat ongelooflijk veel verhalen hierover en belicht nog eens extra de rol van deze helden die ondanks grote verliezen toch een grote rol in de invasie hebben gehad maar die onvoldoende is belicht in latere publicaties. Het boek is een mooi eerbetoon aan de helden van die dag en uiteraard de Dakota!
Geef een antwoord