De titel van dit boek was zo uitnodigend dat ik het met graagte in ontvangst nam voor een boekbespreking. Te meer daar de foto van Adolf Galland en andere Duitse “azen” het voorblad sieren. Wat dit boek echter vult in plaats van de verwachte “cockpit stories” zijn de verhoor-verslagen die direkt na 8 mei 1945 en het gevangen nemen van de nog levende Luftwaffe jachtvliegers gestart zijn. De USAAF wilde “heet van de naald” inzicht krijgen in de beweegredenen van het hoe en waarom van de Luftwaffe jachtvlieg-inspanning. De aan verhoor onderworpen jachtvliegers hebben zonder uitzondering alleen het “zakelijk-neutrale” van hun werkwijze prijsgegeven. Geen persoonlijke meningen of – dramatische belevenissen. Dat was in het in 1950 door Adolf Galland gepubliceerde “Die Ehrsten und Die Letzten” wel anders!
Het lezen ervan bleek echter al snel een voor mij vrijwel onmogelijke opgave. Elke pagina bevat namelijk een zodanige lawine aan feiten en verwijzingen dat ik er al snel in vastliep. Na wat afstand genomen te hebben kwam ik op het idee dit boek als naslag werk te benaderen. Daarmee kwam ik in elk geval tot veel betere hanteerbare ”brokken” informatie, waarmee op concrete vragen antwoord kon worden gegeven.
Dit boek geeft belangwekkende informatie over de manier waarop Nazi-Duitsland haar jachtvlieg-capaciteit heeft ingezet en hoe deze gedurende de oorlog is aangepast aan de omstandigheden. Duidelijk wordt dat “hogerhand” vaak zonder directe voeling met de frontlijn-vechters beslissingen nam. Het Duitse opperbevel had ook moeite met het accepteren dat de Britten er voor kozen de -in Duitse ogen- door hun al verloren oorlog voort te zetten met aanvankelijk verouderde twee-motorige nauwelijks bewapende bommenwerpers, die ook nog zonder jagerbescherming hun missies moesten volbrengen. Vaak met dramatische verliezen, maar ze bleven komen! De inschatting ”stoppen ze vanzelf mee, niet te serieus op reageren” bleek een misvatting waar ernstig tijdverlies mee werd opgelopen. De Luftwaffe bleef vanaf dat moment achter de feiten aanlopen, hoewel het er in 1943 om gespannen heeft of de toen opgebouwde Duitse luchtafweer in combinatie met uiteindelijk toch ontwikkelde radar- en verbindings-technologie, samen met de dag- en nachtjagers de verliezen aan geallieerde bommenwerpers niet onhoudbaar hoog zouden doen oplopen. Op een missie meer dan honderd bommen-werpers verliezen was zelfs voor de gezamenlijke RAF en USAAF nauwelijks te dragen. Vooral de inzet van lange afstand Mustangs en Mosquito’s veroorzaakte echter ook aan Duitse kant alsmaar oplopende verliezen aan ervaren vliegers die, anders dan de geallieerden, niet in onbedreigd gebied voor nieuwe vlieger-aanwas konden zorgen.
Toen in 1944 de Messerschmidt 262 als eerste straaljager ter wereld beschikbaar kwam en de geallieerde jagers als het ware in de lucht “stil deed staan” moesten er aanvankelijk bommen mee rondgezeuld worden. Op Hitlers persoonlijk bevel! Zo glipte ook de laatste kans om “het verschil te maken” de Duitse jachtvliegers door de vingers. Toch heeft de Luftwaffe tot een dag voor de capitulatie op 8 mei nog geallieerde vliegtuigen weten neer te halen met wat toen door de Duitse vliegers Himmelfahrt Fluge genoemd werden. Want vrijwel geen Duits vliegtuig zag toen nog kans ook weer een veilige landing te maken. Maar ze bleven vliegen!
Het boek eindigt met waarmee het begon: opsommingen van typen vliegtuigen. En wat de sterke- en zwakke punten daar van waren. En of daar bij de inzet er van voldoende rekening mee werd gehouden. Dat laatste was aan Duitse zijde, door de rigide “van hogerhand”-aansturing, vaak niet het geval.
Het foto-materiaal is redelijk uitvoerig over Duitse vliegtuigtypen en hun meest succesvolle vliegers, maar zoals al gemeld, met vrijwel geen persoonlijke verhalen. Daarmee vind ik dit boek als “leesboek” wat minder geschikt maar als naslagwerk daarentegen prima te lezen. Voor degene die het als “technisch handboek” wil hanteren is het zeker een aanrader !
Geef een antwoord