Na een vliegopleiding van drie jaar bij de RAF wordt de schrijver als gevechtsvlieger bij een operationeel squadron geplaatst. Over deze opleidingsperiode en het eerste jaar na plaatsing bij het 54ste squadron van de RAF als gevechtsvlieger op de Sepecat Jaguar heeft de schrijver een dagboek geschreven met de belangrijkste gebeurtenissen in chronologische volgorde vastgelegd.
Het dagboek gaat niet alleen over het vliegen zelf, maar ook over allerlei randzaken. Het dagelijkse verslag van wat Trevor Edwards beleeft geeft een goed beeld van wat de gehele vliegopleiding inhoudt, maar ook het sociale leven van de vliegers. In het begin is hij wat kritisch over alle gebeurtenissen, die om hem heen plaatsvinden en heeft hij er geen vertrouwen in, dat hij de opleiding met succes zal afronden. Maar geleidelijk wordt het trainingsprogramma intensiever en complexer en groeit het zelfvertrouwen van Edwards. Hij doorloopt succesvol alle klassen van de basis vlucht tot de operationele training, maar ook ondervindt hij regelmatig tegenslagen. Hij is niet terughoudend in het commentaar op zijn eigen falen bij het steeds complexer worden van de opdrachten. De stress die toeslaat omdat het niveau steeds hoger wordt slaat toe met de wetenschap dat falen wordt bestraft met het uitsluiten van de opleiding. Daarom is het niet verwonderlijk dat in de vrije uren de nodige uitspattingen plaatsvinden. Het dagboek geeft een goed beeld van wat een leerling vlieger doormaakt tijdens zijn vliegopleiding en aan welke eisen hij uiteindelijk moet voldoen.
Voordat hij zich een operationeel gevechtsvlieger mag noemen dienen vele testen en kwalificaties met succes afgerond te worden en duurt het welgeteld drie jaar voor de gehele vliegopleiding klaar is. Daarna moet hij zich nog bijna een jaar bij een operationeel squadron verder specialiseren voordat hij gekwalificeerd wordt als volwaardig gevechtsvlieger bij de RAF en ook in NATO verband mag opereren.
Echt technische zaken komen weinig aan de orde. Soms wordt in cursief een uitleg gegeven over iets dat nadere verklaring behoeft, maar je mist het ook niet echt in dit boek. Ik neem ook aan dat vele zaken onder het militaire beroepsgeheim vallen.
Zelf was ik verbaasd over het hoge tempo van de opleiding en de hoge eisen, die gesteld worden. Maar goed, het duurt ook drie jaar en die zijn ook hard nodig om een vlieger klaar te maken voor frontmissies. Uiteindelijk wordt Trevor Edwards geselecteerd als vlieger op de Sepecat Jaguar ( een jachtbommenwerper) en blijft 12 jaar in dienst van de RAF. Na zijn definitieve plaatsing en kwalificatie bij een operationeel squadron stopt zijn dagboek, maar misschien komt het vervolg daarop nog wel. Dat zal zeker ook een mooi en interessant boek worden.
Voor iedereen die meer wil weten over de opleiding tot gevechtsvlieger bij de luchtmacht (de RAF opereert ook in NATO verband) geeft dit boek een goed beeld van wat hij kan verwachten. Veel vliegen, leuke gebeurtenissen, maar ook veel studeren, trainen en soms narrow escapes terwijl je tijdens iedere fase in de opleiding alsnog naar huis gestuurd kan worden.
Maar goed, vliegen in een snelle jet is en blijft toch het mooiste beroep ter wereld. En daar moet je wat voor over hebben nietwaar?
Geef een antwoord