Ed Cobleigh (Fast Eddy) diende 2 tours in Vietnam als gevechtsvlieger op een F-4 Phantom tactische bommenwerper. Hij voerde in totaal 375 gevechtsvluchten uit boven Cambodja en Vietnam en legde zijn persoonlijke belevenissen vast in dit boek in de vorm van een aantal korte verhalen.
Werkelijk alle facetten van zijn dagelijkse doen en laten tijdens zijn tours in Vietnam komen in zijn verhalen aan bod, doorspekt met een flinke dosis humor, sarcasme en vooral kritiek op de zinloze verspilling van mensen en materiaal. Het zijn soms spannende verhalen die de lezer mee beleeft in de cockpit en hij gaat daarbij ook zelfkritiek niet uit de weg. Vooral de soms zinloze opdrachten, die door politieke beslissingen vanuit Amerika alleen maar risicovoller worden en ook de vijand in de kaart speelt, worden door Ed Cobleigh scherp veroordeeld. Hij deelt zijn ongezouten mening met ons, maar laat ons ook mee lachen met zijn eigen blunders en fouten.
Mijn favoriete verhaal is dat over zijn verlofperiode in Bangkok waarbij hij op een bijzondere manier kennis maakt met het Thaise eten. Ook het verhaal over de enorme organisatie die nodig was om het optreden van Bob Hope, een bekende tv- entertainer, op zijn vliegbasis mogelijk te maken. Dit bracht een grote inzet van vliegmateriaal met zich mee om te voorkomen dat de Vietcong mogelijk Bob Hope uit de lucht zou schieten. Denk je eens in wat dat heeft gekost!
Zijn detachering aan boord van de USS Hancock om marinevliegers het gebruik van laser geleide bommen bij te brengen is ronduit hilarisch. Elk verhaal is een juweeltje op zich en zijn zelfreflectie maakt hem een mens zoals jij en ik. Hij neemt ons mee op zijn nachtelijke vluchten waarbij verveling door de eentonigheid van zijn opdracht soms toeslaat. Samen met de lezer mijmert en filosofeert hij over de zin en onzin van zijn rol in deze oorlog en hoe de politiek zijn werk steeds probeert te frustreren.
Hij neemt je overal mee, zelfs op zijn afspraakje met een mooie Thaise, dat faliekant misloopt door schuldgevoelens en hij betrekt je bij zijn vaak persoonlijke overwegingen. Een ruige gevechtsvlieger met mooie en gevoelige kanten; waar kom je dat nog tegen? Hij deed mij in zijn verhalen soms aan de boeken van Ernest Gann denken (een bekend luchtvaart schrijver), waaraan hij zelf ook refereert als vlieger en filosoof.
Je houdt van die man of je wilt of niet en vooral na zijn laatste verhaal waarin hij op het vliegveld van San Francisco, op weg naar huis, mijmerend afscheid neemt van zijn actieve periode in Vietnam, liet ik samen met hem ook een symbolische traan. Een fijn boek om te lezen en daarbij ook de heroïeke imago van een gevechtsvlieger te kunnen relativeren.
Geef een antwoord