Michael Napier begon zijn carrière bij de RAF in 1978 en verliet 13 jaar later de RAF als Flight Commander. Het grootste deel van zijn vliegcarrière bracht hij na zijn opleiding door als vlieger van een Tornado, de tactische bommenwerper in de jaren 80 van de Engelse, Italiaanse en Duitse luchtmacht. Hij beschrijft zijn ervaringen in de lucht tijdens de opleiding in de Jet Provost en de conversie trainingen naar de Hawk en de Tornado.
Memoires van vliegers zijn altijd mijn favoriete lectuur geweest en dit boek heeft mij zeker niet teleurgesteld. Napier neemt je mee in de cockpit op zijn vliegmissies en beschrijft op een eerlijke en indringende wijze hoe hij alles ervaart. Hij is open over zijn twijfels en falen in sommige situaties en verteld met Engelse humor over zijn ontwikkeling van puppy vlieger tot ervaren vluchtleider van grotere formaties aanvalsvluchten. Hij heeft het nodige meegemaakt. Eerst gestationeerd in Duitsland tijdens de koude oorlog met Rusland en later tijdens oefeningen in Amerika- Red Flag-, Goose Bay in Canada, Deci in Sardinië en natuurlijk zijn periode als instructeur op de Hawk in Engeland.
De 2 persoons Tornado all weather straaljager beschikte over een TFR (Terrain Following Radar) en zijn kracht lag in het hard en laag vliegen boven vlak en geaccidenteerd terrein in slecht weer of in het donker. Met 480 knopen op 100 voet hoogte vliegen met slecht of geen zicht en navigeren boven Duitsland en Engeland met al zijn gecontroleerde gebieden en ook nog eens je aanvalsdoel vinden en raken! Ongelooflijk precisie vliegen en stalen zenuwen waren hierbij nodig. Door de verteltrant van Napier heb je het gevoel met hem in de cockpit te zitten en het allemaal van dichtbij mee te maken. Ook de ontmoetingen met de ‘tegenpartij’ en de tankers voor het bijvullen van de Tornado’s worden zo goed beschreven dat je het gevoel hebt er direct bij betrokken te zijn.
Zijn beschrijvingen van het landschap dat onder je doorglijdt tijdens zijn operationele vluchten zijn mooi in het boek vastgelegd. In het laatste gedeelte van het boek komt zijn detachering in Dharaan aan de Perzische Golf (Saoedi Arabië) tijdens de Golfoorlog aan de orde en de oorlogsvluchten die hij maakt boven Iraq.
De voorbereidingen van een trainingsmissie of een operationele (oorlogs-)missie zijn ongelooflijk complex en precies en moeten op de seconde gevlogen worden met behulp van de flight director, autopilot en de TFR. Ook deze vluchtvoorbereidingen worden in zijn boek beschreven. De gemiddelde missie neemt zo’n 1 ½ uur tot 2 uur in beslag en wordt hoofdzakelijk in het donker boven relatief onbekend terrein gevlogen afgewisseld door een ontmoeting met een tanker (ook in het donker).
Niet in de laatste plaats wordt ook de functie van de navigator uitgebreid besproken en Napier benadrukt dat zonder een goede navigator een succesvolle missie nagenoeg niet mogelijk is. De menselijke zijde van vlieger en navigator met al zijn beperkingen komt ook aan de orde en wordt door Napier meegenomen in zijn verhalen.
Ook een paar narrow escapes komen in zijn vliegersbestaan voorbij met o.a. een storing in de hydrauliek van de verstelbare vleugels gevolgd door een problematische landing en -dat kwam mij ook al zo bekend voor- de problemen die ontstonden met een grote formatie boven Londen in slecht weer. Anekdotes, vluchtbeschrijvingen, confrontaties met meerderen, verlies van collega’s, moeilijke situaties en oorlogservaringen; alles komt langs in dit gave boek.
Het is een mooi gebonden boek, heeft 288 bladzijden met kleine letters (dus lekker veel tekst) afgewisseld met behoorlijk wat (zwart-wit) foto’s van hoofdzakelijk Tornado’s en Hawks. Het boek heeft mij heel wat mooie leesuurtjes bezorgd. De laatste vlucht die hij maakte voor zijn afscheid als vlieger bij de RAF beschrijft hij zo mooi dat ik dacht kom op Michael teken lekker nog een paar jaartjes bij want mooier kan het niet worden.
Geef een antwoord