Dit boek gaat over het dagelijkse leven van een RAF navigator, die het grootste deel van zijn militaire carrière vloog op de toenmalige 4-motorige RAF jets zoals de Vickers Valiant en de Handley-Page Victor. Tony Golds -onze hoofdpersoon in kwestie- ging vrijwel direct na zijn studietijd bij de RAF. Dat was in 1960 in de periode van de koude oorlog. Na zijn opleiding tot navigator vloog hij 4 jaar op de Canberra, een middenklasse 2-motorige bommenwerper en fotoverkenner. Dit vliegtuig lijkt erg op een vergrote uitvoering van de Gloster Meteor.
De bemanning bestond uit 3 personen: vlieger, bommenrichter en navigator. De ruimte voor de navigator was zeer beperkt en hij beschikte alleen over een venstertje met beperkt zicht naar buiten. Als VFR- vlieger vraag je jezelf dan wel af hoe je kunt navigeren op lage hoogte want daar wordt weinig over verteld. Waarschijnlijk “classified”! Men werkte in die tijd met systemen zoals radiokompas, ADF en de ouderwetse sterrennavigatie. GPS was toen nog een onbekend fenomeen.
Na 4 dienstjaren met vluchten over de gehele wereld volgde de conversie naar de veel grotere en snellere Vickers Valiant, een 4-motorige tanker speciaal ontwikkeld voor 
het bijtanken in de lucht van de toen legendarische English Electric Lightning, een 2-motorig jachtvliegtuig voor de verdediging van Engeland. De Valiant had een bemanning van 5 personen en behalve precisie navigatie naar de refuelling locatie was het ook de taak van Tony om relevante NOTAM’s, de racetrack procedures, de vliegveldnadering procedures en de radiofrequenties bij te houden.Twee grote tassen vol met paperassen en vliegkaarten was steevast zijn vaste bagage. Tijdens een vlucht moest elke 5 minuten de positie van het vliegtuig in een logboek bijgehouden worden. Dit werd mede van belang geacht voor eventueel incidentenonderzoek achteraf. Deze gegevens werden pas 6 maanden na de betreffende vlucht vernietigd. Kun je nagaan wat een papieren rompslomp dat inhield voor die dagelijkse vluchten! Zijn werk bracht hem over de gehele wereld maar vooral ook in het verre oosten, waar Engeland nog vele luchtmachtbases in gebruik had destijds. Op deze lange afstandsvluchten werden andere Valiants, Victors of Vulcans bijgetankt en waren vluchten van 4 uur of meer geen uitzondering.
Tussendoor wist Tony zich ook wel te vermaken. De tijd tussen de vluchten was vaak dusdanig lang, dat al zijn hobby’s ruimschoots beoefend konden worden. Deze periode wordt ook uitgebreid beschreven en ik begrijp nu ook, dat dit een beroep was waar je niet snel overspannen van kon raken.
Na de Valiant -die uitgefaseerd werd wegens haarscheurtjes door overbelasting-, vloog Tony de rest van zijn vliegende carrière op de Handley-Page Victor, ook een 4 motorige jet. De Victor was het laatste speciaal voor dit doel gebouwde tankvliegtuig, maar van oorsprong ook een bommenwerper. De latere tankvliegtuigen bij de RAF zijn allemaal doorontwikkelde ontwerpen van bestaande militaire en civiele vliegtuigen, zoals de Hercules, VC-10, DC-10, Boeing 707 en de Airbus.
Het boek vertelt ook over zijn betrokkenheid bij de Falkland oorlog, waar hij als bemanningslid van de Victor aan deelnam. Uitgebreid worden ook de procedures van het tanken in de lucht beschreven en de paraatheids- oefeningen van de Britse tankervloot als onderdeel van de NAVO. Je moet wel zitvlees hebben als bemanningslid op een RAF tanker, maar dat wordt ruimschoots goed gemaakt met de mooie kanten zoals het squadronleven, de detacheringen in het buitenland, de vele vrije tijd en vooral veel vliegen. Tony eindigde zijn tijd bij de RAF na 20 dienstjaren als Senior Squadron Operations Officer.
Het boek beschrijft op een prettige en gedetailleerde wijze het beroepsleven als officier bij de RAF en speciaal als lid van een tankerbemanning. Je leest echter weinig over het navigeren zelf en hoe de tankers en de afnemers elkaar in het donker en met grote snelheidsverschillen konden vinden. Wel laten een aantal kaartjes de tanker meeting en holding procedures zien en bevat het boek een aantal foto’s van de enorme kisten, die in strakke formatie de kerosine naar elkaar overpompen. Een bijzonder interessant deel om te lezen vond ik de beschrijving van de proeven met de Hercules C-130 met het tanken in de lucht en de risico’s, die daarbij genomen werden door de enorme snelheidsverschillen.
Al met al een interessant boek, geschreven in keurig Oxford Engels, maar met wat weinig technische informatie over het navigeren. Je moet maar vertrouwen in je eigen kunnen en je vlieger hebben!
Photo from Wikipedia
Geef een antwoord