Inmiddels is het meer dan 30 jaar na dato en nog steeds wordt er over geschreven alsof het gisteren gebeurd is: de 74 dagen durende Argentijnse bezetting van de Falkland eilanden.
Dit keer is de pen gehanteerd door een Amerikaanse intendance officier die na 30 jaar in de archieven heeft mogen kijken die daarvoor gesloten bleven. Uit die archieven kwam kennelijk wat al te pregnant naar voren hoezeer het voor de Britten een dubbeltje op zijn kant is geweest! Tegelijkertijd blijkt dat voor werkelijk tot op het bot gemotiveerde en “battle hardened troopers“ (N. Ierland, etc, etc) letterlijk het onmogelijke toch haalbaar blijkt. Privatsky heeft zelf als infanterist in Vietnam gediend en kan daardoor gevechtssituaties wel op waarde schatten. In zijn latere loopbaan heeft hij zich in de militaire logistiek gespecialiseerd. Door zijn logistieke bril is dit verslag geschreven van een bizarre -maar ook veel slachtoffers makende- strijd op een vrijwel onbewoonde uithoek van onze aardbol.
De logistieke problematiek speelt een hoofdrol in dit boek wat daardoor vooral zijn vak-broeders zal boeien. Maar voor Falkland – adepten, waar ik mezelf toe reken, is het ook een heel accuraat verslag van het verloop van “The Conflict”, zoals de Britten het noemen. Het boek geeft ook goed inzicht in het beslisproces, zowel aan Argentijnse als aan Britse kant, dat tot gewapende strijd om deze eilanden leidde. Wat me vooral boeide is de hoe de Britten er toe kwamen om vrijwel overnacht te besluiten een oorlog te beginnen en ook daadwerkelijk binnen 48 uur (beloofd door de Britse marine-baas) uit te varen. Ere wie ere toekomt; Thatcher is inderdaad een Iron Lady. Aanvankelijk was zij de enige van de toen zittende regering die “haar” admiraal geloofde toen die de 48 uurs- belofte deed tijdens een kabinetsberaad waar hij – onuitgenodigd – in uniform binnenstapte. Thatcher heeft ter plekke de knoop doorgehakt. Het resultaat is bekend en de Falklanders vereren haar, ongetwijfeld tot in de verre toekomst, als de “moeder des vaderlands”.
Dat zowel voor de Argentijnen als voor de Britten vliegtuigen en helikopters voor de strijd op de grond van beslissende invloed waren komt uitgebreid aan bod. Zowel voor het onder-steunen van de gevechtshandelingen als voor de bevoorrading van de vele duizenden soldaten die aan beide zijden wijd verspreid werden ingezet. Het dubbeltje op zijn kant bestond vooral hieruit dat de Argentijnse vliegers voornamelijk begeleidende oorlogschepen aanvielen en de troepentransport- en bevoorradingschepen grotendeels ongemoeid lieten. Overigens tegen hun instructies in! Als ze daar andere keuzes hadden gemaakt dan was de landing bij San Carlos waarschijnlijk in de kiem gesmoord. Het lukte de Britten in deze fase van de strijd namelijk niet om het luchtoverwicht te behalen. Interessant vond ik vooral ook de Amerikaanse “Ordnung Muss Sein- kijk” van Privatsky op de vaak vrijwel totale chaos op het strijdtoneel. Hij beschrijft surrealistische toestanden en constateert dan vol bewondering dat het de Britten toch steeds weer lukte “het lek boven te krijgen”.
Geef een antwoord