Onder de vijfentwintig BoB-veteranen zitten naast vertegenwoordigers van de gehele Commonwealth ook een Pool, een Tsjech en een Belg, maar geen Nederlander. Die heb ik ook niet op de BoB-gedenkplaat in St. Paul’s Cathedral kunnen vinden tijdens een recent bezoek. Ik moet bekennen dat daarmee mijn interesse voor dit boek toch enigszins verflauwde. De vijfentwintig verslagen zijn vooral door historisch spit- en graafwerk tot stand gekomen; verhalen vanuit de eerste persoon -de vliegers zelf dus- zitten er niet bij. Daar leeft ook vrijwel niemand meer van.
De prestaties van de in dit boek beschreven RAF-veteranen mogen bijzonder genoemd worden. De BoB-periode wordt door Air Marshall Dowding himself gekenschetst als ‘ons doel was niet om te winnen, maar om niet te verliezen’. De verslaglegging daarvan komt bij mij echter Wikipedia-achtig over. Geen emoties van de betrokken luchthelden, maar een zakelijk relaas van hun vliegende ervaringen gedurende WOII en hoe het hun daarna is vergaan. Duidelijk wordt wel dat de burgermaatschappij na de oorlog heel andere eisen aan het functioneren stelde dan het solistische jachtvlieger-bestaan.
Wat in dit boek opvalt is dat van vrijwel elk luchtgevecht boven Groot-Brittanië bekend is wie de Duitse tegenstanders waren. Zowel de Luftwaffe-onderdelen als de betrokken vliegers en overige bemanningsleden worden genoemd en hoe het vliegtuig en bemanning is vergaan. Er worden echter ook Duitse “Aces” (azen) genoemd die meer dan honderd geallieerde vliegtuigen neerhaalden en de oorlog zelf overleefden. Deze wisten zich al snel daarna in de na-oorlogse Bundes Luftwaffe tot de hoogste rangen op te klimmen. De zich snel ontwikkelende Koude Oorlog schiep kansen voor deze opvolgers van de Rode Baron!
Het fotomateriaal in dit boek toont uiteraard alle vermelde BoB-vliegers, vaak met hun kisten en mascotte-hond. Van Duitse vliegtuigen zijn vrijwel alleen foto’s van uitgebrande wrakken opgenomen. Foto’s van Duitse vliegers komen helemaal niet voor, terwijl er toch een flink aantal in Britse gevangenschap verzeild zijn geraakt. Wel wordt vermeld dat de BoB-vliegers regelmatig hun minder fortuinlijke tegenstrevers gingen opzoeken.
Samengevat: het is eigenlijk geen ‘achter elkaar door-leesboek’, maar een naslagwerk geworden. Some een beetje te veel van hetzelfde in een BoB-periode van ongeveer een jaar, met wat uitstapjes over hoe het de BoB-vliegers na de oorlog is vergaan. Over de echte publiekshelden, zoals Sailor Malan, Douglas Bader en Peter Townsend, die overigens niet in dit boek voorkomen, zijn al vele boeken met hun persoonlijke verhaal verschenen.
Geef een antwoord