De ondertiteling van dit boek(je) doet geen recht aan de inhoud: elke denkbare vorm van luchtvaart- activiteit die vanaf 1909 door de Royal Navy werd ondernomen, wordt hierin vermeld. Dus ook het gebruik van “land”-vliegtuigen en, met enig succes, luchtschepen. Wat op mij heel sterk overkomt is dat de Mariene leiding, vooral in het prille begin, zich goed informeerde over wat er waar dan ook in de wereld met kennelijke kans op luchtvaartsucces werd ontwikkeld. En dat betrof niet alleen vliegmachines maar ook allerhande uitrusting zoals bijvoorbeeld radioapparatuur. Winston Churchill was toen First Lord of the Admiralty! En, ere wie ere toekomt, het was een bestuurslid van de Aeroclub of Great Britain die de Navy wist over te halen op hun “vliegveld” (zoiets als wij nu op Hilversum hebben) bij Eastchurch een Experimental Flying Station op te zetten, met van de vliegclub geleende vliegmachines!
In kort bestek: de Navy ging vanaf het begin behoorlijk voortvarend (sic!) aan de slag. Het waren echter de Amerikaanse collega’s die zowel de eerste start als landing van een vliegtuig op een schip presteerden! De Britten toonden zich goede leerlingen, wat met de snel toenemende oorlogsdreiging voor hun ook van levensbelang was! Over watervliegtuigen: op het water landen was een ding, het er weer uit opstijgen heel andere koek. Daarvoor moesten zowel geschikte motoren als de vorm van de drijvers eerst “uitgevonden” worden !
Zelf vond ik het verslag van de ontwikkelingen tot aan het uitbreken van de oorlog het meest interessante deel van dit boek. Daarna gaat, zoals over de hele linie met technische ontwikkelingen, alles in de hoogste versnelling, tot aan de wapenstilstand in 1918. Om pas kort voor WO II weer ‘door te starten’. Natuurlijk worden tijdens de oorlog de ontwikkelingen aan Duitse zijde scherp in de gaten gehouden. Alles wat aan Duitse luchtvaartuigen, aanvankelijk ook veel Zeppelins, in het water terecht kwam, werd er met alle ten dienste staande middelen weer uit gevist voor nadere studie.
Zoals al gemeld, zodra de oorlog uitbreekt komt de ontwikkeling van luchtvaartuigen in een lawine van feiten terecht, wat het lezen ervan, althans voor mij, vermoeiend maakte. De periode 1909 – 14 is echter zowel interessant als prima leesbaar. Het fotomateriaal beslaat enkele van de markante ontwikkelingen, had echter voor mij wel wat uitgebreider mogen zijn. Maar mr. Frank McClean, het bestuurslid van de Aeroclub die het startschot voor de RNAS gaf, staat er -terecht- wel bij.
Geef een antwoord